نازوب

 هنرمندان ایرانی و خارجی 

در فرودگاه اصفهان چند زن و مرد میانسال به‌همراه مادرشان که با واکینگ چیر، مشغول راه رفتن در فرودگاهند، به من لبخند می‌زنند. خانمی که مسن‌تر از بقیه به نظر میرسد و با واکینگ‌چیر حرکت می‌کند، دستی به‌صورتم می‌کشد و معصومانه می‌گوید: "مادر تو همسایه ما بودی، نه؟" لبخند می‌زنم و می‌گویم:"من تقریبا همسایه همه هستم."

خوش‌وبشی می‌کنیم و آماده گرفتن کارت پرواز می‌شویم. با دخترم و مادرم از اصفهان به تهران حرکت میکنیم. بعد از سفر یک‌روزه‌ای که بیشتر برای کار و حضور در یک برنامه تلویزیونی بود، خسته و با استرس فراوان باید با همین پرواز ساعت 1 خودم را برسانم به اجرای ساعت 7.5 «عامدانه، عاشقانه، قاتلانه». درحالیکه نشستم و دارم کمربند پرواز را می‌بندم و با مادرم و «پریا» و میهمانداران خوشروی "ایران‌ایر" خوش و بش میکنیم، همان خانم مسن را می‌بینم، که ردیف جلوی ما کمی آن طرف‌تر، ایستاده و نمی‌نشیند.

دست‌هایش را به بالای صندلی تکیه داده و انگار در میان مسافران به دنبال کسی می‌گردد. نگاه که می‌کنم میبینم، در اطرافش کسی از همراهان او که قبلا در فرودگاه دیده بودم، دیده نمی‌شوند. هواپیما تیک‌آف می‌کند و‌ رو به سمت ابرهای آسمان بالا می‌رود در همین زمان صدای فریاد پیرزن واکینگ‌چیری بلند می‌شود. با لهجه زیبای اصفهانی به میهمانداران التماس می‌کند که اجازه دهند پیاده شود. می‌گوید: «بذارید من پیاده بشم، قول میدم همین دم در بشینم تا پسرم بیاد.» وقتی می بینم گریه میکند، دیگر طاقت نشستن روی صندلی را ندارم. با اشاره از میهماندار اجازه می‌گیرم و کمربندم را باز می‌کنم و به ردیف جلوتر می‌روم.

دختر جوان میهماندار حالا کنار خانم واکینگ‌چیری نشسته و دارد به او دلداری می‌دهد که خیلی زود به تهران می‌رسند و پرواز اصفهان نیم‌ساعت بیشتر طول نمیکشد. مبهوت ایستاده‌ام و هنوز نمی‌فهمم چه خبر شده که سرمیهماندار برایم توضیح می‌دهد که این خانم از خانواده‌های بسیار سرشناس و معتبر اصفهان است که آلزایمر شدید دارد و هر ماه توسط بچه‌هایش از اصفهان به خانه دخترش در تهران و بالعکس جابه‌جا می‌شود و توضیح می‌دهد که بیشتر وقتها نوه‌اش را همراهش می‌فرستند ولی دفعاتی که در پرواز تنهاست، همین‌جوری بی‌قراری و اضطراب دارد تا به تهران برسد.
به پیشنهاد میهماندار که می‌گوید اگر می‌توانید کمکمان کنید تا آرامش کنیم، کنارش قرار می‌گیرم. دست مرا در دستش می‌گیرد و به من می‌گوید: «من «فردوس سلطان رییس حکیم» هستم. من کم کسی نیستم. اینا میخوان منو بدزدن مادر. اینا نمی‌فهمن که دخترم داره دنبالم می‌گرده. مادر تو آشنایی یه زنگی به پسرم بزن. ببین اگر نمیاد خونه‌ام من دم در می‌شینم تا برسه. فقط بذارن من برم بیرون.»

اشک‌هایش از گوشه چشمانش جاریست. خیلی زود می‌فهمم که باید مثل بچه‌ها با او بازی کنم تا این نیم‌ساعت تمام شود و برسیم. به کیف مارکدار خارجی و سر و لباس بسیار شیک و مرتبش نگاه می‌کنم و گوشواره‌های طلایی که از زیر روسری نازکش به من چشمک می‌زنند. سر به سرش می‌گذارم و می‌گویم: «مادر کیفتونو از کجا خریدین؟ گوشوارتونو، روسریتونو چی؟» جواب‌های نصفه‌نیمه‌ای می‌دهد و به من می‌گوید: «حواستو جمع کن، دارن مارو می‌دزدن مادر.» با ‌هزارویک ترفند و کلک و هرچه که از نمایش و بازی بلدم و به کمک میهمانداران و با دو سه‌بار جیغ و گریه عجیبش، بالاخره به تهران می‌رسیم. مجبورم برای اجرای تئاتر، سریع از فرودگاه خارج شوم و چشم‌های اشکی پریا و مادرم و من، او را بدرقه می‌کنند که در بغل یکی از میهمانداران هواپیما پایین پله‌ها ایستاده و دارد زارزار گریه می‌کند: «بگو پسرم درو باز کنه، من فقط دم در می‌شینم. »

وقتی دارم از فرودگاه بیرون می‌آیم صدای پیج فرودگاه را می‌شنوم که مرتب اعلام می‌کند: «همراهان فردوس سلطان حکیم رییس برای تحویل بیمار خود مراجعه کنند.»عجیب است که نه نیم‌ساعت پرواز را تحمل داشتند تا کنارش باشند و نه حالا زودتر آمده‌اند که او را ببرند. می‌ترسم. می‌ترسم از اینکه چند سال پیش در یادداشتی برای مجله «فیلم» تیتر زده بودم: «دلم می‌خواهد آلزایمر بگیرم.» نه! حالا دوست دارم تا روزی که همه همسایه‌ها را می‌شناسم و روی دست اطرافیانم نمانده‌ام زندگی کنم. فقط تا همان روز.