نازوب

 هسته درونی زمین کره ای از آهن جامد است که ابعادی برابر کره ماه دارد. این کره توسط هسته ای به شدت فعال و بیرونی تر که از آلیاژ مایع آهن- نیکل تشکیل شده، پوشانده شده است و پس از این لایه، لایه ای بسیار چسبنده به نام جبه و سپس پوسته ای جامد که سطح زمین را تشکیل می دهد، قرار گرفته اند.

 طی میلیاردها سال زمین از درون به بیرون خنک شده و باعث جامد شدن هسته آهنی و منجمد شدن آن شده است. سپس هسته درونی زمین با شکل گیری بلورهای منجمد آهنی و به وجود آمدن جرمی جامد سالانه یک میلیمتر بزرگتر شده است.

 به گفته دانشمندان اکنون مدل سازی های جدید توضیحی ساده را برای برخی از این رویدادها که برای سالها ذهن دانشمندان را به خود درگیر کرده بود، ارائه کرده است. بر اساس این یافته ها تمامی فعالیتهای هسته زمین به گونه ای با صفحات تکتونیکی در ارتباطند، پدیده ای که از طریق رصدهای سطحی نمی توان به آن پی برد.

 با جریان یافتن چرخه سرما از هسته به سوی جبه و سپس به سوی پوسته طی پدیده ای که به انتقال حرارت شهرت دارد، حرارت به بیرون از زمین ساطع می شود.

 جریان انتقال حرارت جبه گرم را به سمت سطح هدایت کرده و جبه خنک را به سمت هسته می کشاند. این انرژی فرار، نیروی فعالیتهای زمینی را تامین کرده و با ترکیب شدن با چرخش زمین میدان مغناطیسی سیاره را خلق می کند.

 دانشمندان به تازگی در حال درک این رویداد هستند که هسته درونی زمین می تواند به صورت همزمان در حال ذوب شدن و انجماد باشد. اما از آنجایی که حرارت کلی اعماق زمین در حال سرد شدن است، بحث هایی درباره غیر ممکن بودن این دوگانگی حرارتی به وجود آمده است.

 اما مدل سازی های جدید از پدیده انتقال حرارت در هسته بیرونی زمین به همراه اطلاعات لرزه شناسی نشان می دهد جریان گرما در مرز میان هسته-جبه متناسب با ساختار جبه متغییر است.

 بر اساس گزارش دیلی میل، در برخی از مناطق این تفاوت به اندازه ای است که می تواند حرارت را از جبه به سوی هسته راهی کند و منجر به ذوب شدن هسته شود و در برخی مناطق به ویژه در مناطق فعال لرزه ای مانند "حلقه آتش" در اقیانوس اطلس، پوسته و جبه مقادیر زیادی حرارت را از هسته به خود جذب می کنند و با ایجاد جریانی از مواد سرد در هسته بیرونی منجر به انجماد هسته درونی می شوند.