نازوب
آنچه دیگران می خوانند
گفتگوی بسیار خواندنی با جوانترین غسال بهشت زهرا
غسالخانه بهشت زهرا جایی است که همه خاطراتی تلخ از آن دارند، صدای گریه و شیون، غمی‌که در فضا موج می‌زند و عزیزی که از دست رفته است. بهشت‌زهرا آخرین میعادگاه است، اما برای غسال‌های آن جای دیگری است. آنها به گریه و شیون‌ها خو کرده اند. بهشت زهرا برایشان سراسر خاطرات تلخ نیست. شغلشان است.
«اشکان یحیایی» غسال 21 ساله می‌گوید که از 19 سالگی و با میل و علاقه وارد‌این شغل شده است . او می‌گوید که تا به حال در بهشت زهرا خاطره تلخی نداشته و با اشتیاق شغلش را دنبال می‌کند. او از نگاه‌های جامعه به شغلش ناراحت است و می‌گوید جامعه باید پذیرش بهتری نسبت به‌این شغل داشته باشد. مصاحبه خواندنی «قانون» با جوان ترین غسال‌ایران را در ادامه می‌خوانید:
***
چه طور شد که وارد شغل غسالی شدی؟ خیلی از هم سن و سال‌های شما اکنون در حال تحصیل در دانشگاه هستند اما شما به جای تحصیل، کاری را انجام می‌دهید که خیلی‌ها نمی‌کنند…
راستش به تحصیل علاقه‌ای نداشتم، دوست داشتم کار کنم.این شد که ترک تحصیل کردم. به زور تا سوم راهنمایی یا همان مدرک سیکل خواندم دیگر هم علاقه به درس خواندن نداشتم.
خب چطور توانستی وارد‌این شغل شوی؟
این شغل پیشنهاد یکی از بستگانم بود. ابتدا چندان آشنایی با غسالی نداشتم اما بعد از‌اینکه یکی از بستگان من را معرفی کرد، خودم هم پیگیر بودم تا‌اینکه بالاخره موفق شدم وارد‌این شغل شوم. آموزش خاصی هم لازم نداشت و به جز برخی اطلاعات شرعی و دینی، از نخستین روز کار را شروع کردم.
پدر و مادرتان درباره شغلتان نظری نداشتند؟ اهل کجا هستند و چه شغلی دارند؟
مخالفت که نه، خیلی هم موافق بودند چون به لحاظ اعتقادی و دینی، ارزش کار غسالی بسیار بالاست. آنها متولد و ساکن تهران هستند. خودم هم تهرانی هستم. مادرم خانه دار است و پدرم شغل آزاد دارد. ما محله پیروزی زندگی می‌کنیم.
ازدواج کرده‌اید؟
بله!
درباره همسرتان می‌گویید؟اینکه چه شغلی دارند؟ و آیا از شغل شما راضی هستند؟
همسرم 20 سال دارد. تهرانی است. البته پدر و مادرش اهل تویسرکان هستند. سال آخر دانشگاه است و روزنامه نگاری می‌خواند.شاید به تبع نگاهی که جامعه نسبت به شغل من دارد، از من می‌خواست که تغییر شغل بدهم.
خب متاسفانه خیلی افراد در جامعه نگاهشان به شغل غسالی درست نیست اما حالا همسر من با شغل غسالی کنار آمده و با آن مشکلی ندارد.(می‌خندد و می‌گوید) حالا هم دیگر همسرم شغل من را دوست دارد و با افتخار از آن جلوی دیگران صحبت می‌کند.
واقعا والدین خودتان یا همسرتان از شغل شما راضی هستند؟ آیا تا به حال از شما نخواسته اند شغلتان را تغییر دهید؟
چرا، پدر و مادر و حتی فامیل می‌گفتند که شغل خوبی نیست، هنوز هم فامیل و بستگان می‌گویند که شغلم را عوض کنم، اما من از شغلم راضی هستم و فکر می‌کنم نظر خودم و رضایت خودم از شغلم مهم تر است به همین جهت قصد تغییر شغل ندارم. من به شغلم واقعا علاقه دارم.
بچه هم دارید؟
نه، هنوز عقد هستیم.
فکر می‌کنید اگر در آینده فرزندی داشته باشید چه نظری نسبت به شغل شما دارد؟
(جوابی ندارد، می‌خندد و می‌گوید تا به حال به‌این مسئله فکر نکرده،نمی‌داند!)
چه شد که به‌این شغل علاقه‌مند شدید؟
من قبل از‌اینکه به‌این شغل مشغول شوم هم زیاد به بهشت زهرا می‌آمدم.این جا را دوست داشتم و از‌این جا ترسی نداشتم. هم به خاطر مسائل اعتقادی هم‌این که حس می‌کردم در‌این فضا آرامش پیدا می‌کنم.
برخورد همکارانتان با شما چطور است؟ آنها هم به اندازه شما از شغلشان راضی هستند؟
خوبند، آنها هم با‌این شغل کنار آمده اند و از شغلشان راضی هستند. با من هم رفتار خوبی دارند.پدر من هم اوایل از‌این شغل راضی نبود، اما حال که شغل من را بیشتر می‌شناسد نه تنها راضی است که من را تحسین هم می‌کند.
پیش آمده که شب هم در غسالخانه باشید؟
بله، تا به‌حال پنج شب، شب کار بودم. شب را در غسالخانه می‌ماندم، اما‌این طور نبوده که ترسیده باشم.خیلی‌ها تصوری عجیب و ترسناک از حضور در غسالخانه دارند اما هر قدر‌ایمان و اعتقاد آدم بیشتر باشد، بهتر با‌این موضوع کنار می‌آید.
ساعت کاری‌تان چطور است؟
از هشت صبح تا چهار بعد از ظهر ساعت کاری است. که البته روز‌های تعطیل تا 2 بعداز ظهر است.
درآمد ماهانه شما چه قدر است؟ آیا از درآمدتان راضی هستید؟
یک تا یک و نیم میلیون در ماه حقوقی است که بابت کار در غسالخانه می‌گیرم، از درآمدم راضی هستم و خدا را شکر توجهات مالی و معنوی مدیریت سازمان بهشت زهرا به کارکنان بسیار خوب است. برای من همین درآمد کافی است و مشکلی برای معاش ندارم.
این که در فضایی کار می‌کنید که مدام کسانی که عزیزانشان را از دست داده اند می‌آیند و گریه می‌کنند در روحیه شما اثر نمی‌گذارد؟ ناراحت نمی‌شوید؟
خب طبیعی است که در انسان تاثیر می‌گذارد، شما همین که وارد فضای بهشت زهرا می‌شوید غم به دلتان چنگ می‌زند. اما ما دیگر عادت کرده‌ایم. اگر بخواهد‌این گریه و زاری روی روحیه ما تاثیر بگذارد دیگر نمی‌توانیم زندگی کنیم. اگر بخواهیم برای هر جنازه‌ای که می‌آورند غصه بخوریم چیزی از ما نمی‌ماند. به یک سال هم نمی‌کشیم. اما کم کم مثل هر چیز دیگری عادت می‌کنیم.
اگر قرار بود شغلی دیگری داشته باشید، چه شغل را انتخاب می‌کردید؟ یا اصلا شغل مورد علاقه شما چیست؟
نمی‌دانم، تا به حال به‌این مسئله فکر نکرده‌ام. شغل‌های خوب زیاد است ولی مدرک تحصیلی نیاز دارد که من به تحصیل علاقه نداشتم. بنا بر‌این اصلا به آن فکر هم نکرده ام و از آن گذشته من‌این کار را دوست دارم.البته‌این طور نیست که غسال‌ها تحصیل کرده نباشند و در بین غسال‌های زن و مرد بهشت‌زهرا فارغ التحصیلان کاردانی و کارشناسی هم داریم.
تا به حال پیش آمده که جنازه‌ای را بیاورند که وضعیتش شما را متاثر کرده باشد؟ مثلا جنازه تصادفی؟
اکثر فوت شده‌ها تصادفی هستند. آن قدر گفته می‌شود جنازه تصادفی و تصور وحشتناک از آن وجود دارد که همه فکر می‌کنند جنازه تصادفی چه چیز وحشتناکی است. اما نه، جنازه تصادفی اول پزشک قانونی می‌رود.
این طور نیست که دل و روده جنازه بیرون باشد یا مغزش بیرون پاشیده باشد. پزشک قانونی جنازه را می‌دوزد بعد به بهشت‌زهرا تحویل می‌دهد. اما جنازه‌هایی می‌آورند که مدت‌ها از مرگ‌شان می‌گذرد، حتی بو گرفته یا بدن‌شان را کرم زده است. آنها جنازه‌هایی هستند که ناراحت کننده اند.
دوست دارم در‌این شغل بازنشسته شوم،این شغل باعث می‌شود که زندگی تو با زندگی خیلی افراد دیگر فرق داشته و آنطور که دیگران برای زندگی چنگ می‌زنند، نباشی. فکر هم نمی‌کنم شرایطی پیش بیاید که شغلم را عوض کنم. مگر‌اینکه اخراج شود.(می‌خندد)
و حرف آخر…
حرف آخر‌اینکه مردم نگاه واقعی به غسالی داشته باشند، واقعا‌این شغل شریف است و باید مردم نظر دیگری راجع به آن پیدا کنند. از مسئولان هم می‌خواهم که توجه شان نسبت به شاغلان در آرامستان‌های کشور بیشتر شود. البته ما در تهران شرایط خوبی داریم و رسیدگی و توجه مدیریت بهشت زهرا بسیار خوب است اما هنوز برخی مسائل مانند بازنشستگی پیش از موعد حل نشده است که باید فکری برایش شود.
