نازوب

فرهنگ، هنر، ادبیات و شعر

در شرایطی که داوود میرباقری در اقدامی جالب توجه تصمیم گرفته در سریال جدیدش «شاهگوش» به شوخی با یکی از خواننده های آن سوی آب دست زند بد ندیدیم در طنزی فانتزی یکی از سکانسهای این سریال را برسی کنیم:

شب- داخلی -کنسرت اِسی
یک ساعت از موعد مقرر آغاز کنسرت گذشته است و اِسی (با هنرمندی محسن تنابنده) هنوز وارد سن نشده است. جمعیت فریاد اِسی اِسی سر می دهند. یکی از خالتورهای قدیمی سر مردم را به سبک «شومبلای لای لای لای شوملای لای لای» گرم می کند تا اینکه اسی بالاخره افتخار حضور می دهد. جمعیت جیغ می کشند. تعدادی از افراد جوگیر ناخن بر صورت می کشند و برخی از هوش می روند و گروهی فرصت طلب نیز جیب مردم را خالی می کنند! اسی مدام داد می زند: ای جون…، ای جون…، قربون همتون برم من!
اسی کارش را شروع می کند. بلندگو سوت می کشد. اسی پشت میکروفون می گوید: اگه این بلندگو سوت نکشه…! اسی ترانه را از سر می گیرد و ناگهان یک جوان صدو پنجاه کیلویی که وجودش ذوب عشق به اسی است روی سن می رود و او را بغل می کند. شانه های خمیده اسی که تاب این همه محبت را ندارد نقش روی خاک سن می شود و بادیگاردها جوان صدو پنجاه کیلویی را در حالی که دست و پا می زند به پشت صحنه می کشانند. اسی به خود می آید و به افتخار هوادار صد کیلویی اش می خواند: دلت مثل یه جعبه است…
دقایقی بعد یکی از هنرمندان نام آشنای سریالهای وزین مذهبی خودش را روی سن می رساند تا با اسی دیدار کند که گروهی به موقع می رسند و قبل از اینکه او با اسی رخ به رخ شود این هنرمند را در افقها محو می کنند و در پاسخ به بهت اسی که این فرصت تاریخی را از دست داده می گویند: چیزی نبود، فتوشاپ بود!

سکانس جنجالی سریال «شاهگوش»!

اسی سپس یکی از مهمانان ویژه کنسرتش را فرا می خواند. بله، چهره نام آشنای فوتبال ایران. «نیکی نام» دست تکان می دهد و اسی در ستایش نیکی نام می گوید: این جوون به هر چی پوله پشت پا زد و به عشق خلیج همیشگی فارس در ایرون موند و تو کشور خودش به چند تا چک بی محل چند صد میلیونی دل خوش کرد . قربونت برم نیکو … اسی ادامه می دهد: همینجا می خوام به کسانی که پشت سر من حرف می زنن که چرا هیچ وقت ترانه خلیج فارس رو اجرا نمی کنه و از عربها می ترسه بگم که من از هیچکی نمی ترسم و تو خونه خودم شیرم! اسی آواز را سر می دهد: نفسم را از رود سپید و آسمان خزر و خلیج همیشگی فارس…. اسی آنقدر روی کلمه فارس فشاربه خودش وارد می کند که حالش بد می شود و صدایش می گیرد و او را به پشت صحنه منتقل می کنند و بعد از پانزده دقیقه خیلی شاد و شنگول و قبراق گویی که چهل سال جوانتر شده روی سن بر می گردد و از حضار می خواهد یک بیت ترانه اش را سی و پنج بار تکرار کنند تا وقت کنسرت تمام شود و او برود خانه و استراحت کند!

جمعیت در حالی که شعله فندک شان را آرام آرام تکان می دهند شروع می کنند به تکرار: وقتی دلگیری و تنها… چند جوان غافل گارد حرکات موزون می گیرند و برادران حراست سالن با یک چشم غره آنها را از راه دور روی صندلی خود می نشانند! جمعیت در هنگام ترک سالن با هم قرار می گذارند که فردا شب به خیابان سمنان بروند و دور هم خوش باشند!