نازوب

سیاه، سفید، سبز، قرمز و دلمه ای. دارفلفل، هم شكوفة غلافی شكل درخت فلفل است كه شبیه خوشه آویزان گیاه گندم است. اگر میوة نارس درخت فلفل را بچینند و خشك كنند، فلفل سیاه و رسیده خشك شدة آن، فلفل سفید نام دارد. فلفل سیاه و سفید از لحاظ میزان مواد معدنی و ویتامینی به خصوص آهن، فسفر، كلسیم غنی هستند و در هر 100 گرم از آن، حدود 300 كالری انرژی وجود دارد. به دلیل وجود این میزان منابع حیاتی در فلفل سیاه، علاوه بر تقویت نیروی جنسی و رفع بی اشتهایی و ضعف عمومی بدن، به دلیل طبیعت بسیار گرم و خشك، نقش زیادی در كاهش سردی و رطوبت معده، درمان سوءهاظمه و نفخ معده دارد. فلفل سیاه از نظر طبیعت، از فلفل سفید گرم‌تر است، طعم تند و سوزانندة فلفل به دلیل مادة پیپرین است.
به نظر می رسد كه فلفل قرمزِ تند سبب خرد شدن لخته های خطرناك خون در رگ ها می شود. مردم تایلند روزانه چندین نوبت فلفل قرمز تند را به عنوان چاشنی و ماده ای اشتهاآور مصرف می كنند. اثر فلفل قرمز تند، كوتاه مدت است، ولی مصرف مرتب و مداوم فلفل، سبب از بین رفتن لخته های خون می شود و به این علت مردم تایلند و هندوستان كمتر دچار بیماری انسداد شریان می شوند.
البته باید دقت داشت كه اگر بعد از مصرف فلفل یا غذاهای ادویه دار دچار ناراحتی معده می شوید، بهتر است كه از خوردن آنها خودداری كنید.
مهم ترین مادة مؤثرة فلفل قرمز كاپسائیسین Capsaicin و تركیبات مربوط به آن است كه حدود یك و نیم درصد آن را تشكیل می دهد. این ماده اثر ضد درد موضعی بسیار قوی دارد و افزون بر این كاروتنوئیدها، ویتامین های A و C و اسانس های فرار كه تعداد آنها در حدود 120 گونه است دارد.
از پماد حاصل از عصارة فلفل قرمز برای رفع درد و اسپاسم عضلانی، روماتیسم، آرتریت و درد مزمن عضلة كمر به كار می رود. البته ممكن است بعضی افراد نسبت به مادة مؤثره در فلفل قرمز حساسیت داشته باشند.
فلفل، گیاهی است بالارونده و نیمه انگلی كه در حین بالا رفتن از درختان مجاور ریشه های اتفاقی از آن خارج می شود و به ساقة درختان مجاور می چسبد و از مواد غذایی درخت میزبان برای حیات خود استفاده می كند.
معمولاً 9 ماه پس از ظهور گل ها، دانه های فلفل می رسد و آمادة برداشت می شود. این گیاه در 15 گونه و نوع مختلف وجود دارد. در سرتا سر خطه ای از چین، هند و سایر مناطق خاور دور، فلفل در استعمال خارجی به عنوان محرك و قرمزكننده پوست به كار می رود.
در مصرف داخلی نیز محرك اشتها، مُدر، بادشكن، ضدسم و برای رفع انواعی از مسمومیت های غذایی به كار می رود. فلفل برای گرم مزاجان مضر است، سینه و حلق را خراش می دهد و برای كبد و كلیه مضر است. زیاده روی در خوردن آن سبب افزایش ترشحات معدی، می شود و به همین دلیل مبتلایان به ناراحتی های معده نباید در خوردن آن افراط كنند، اما استفاده از آن به مقدار كم برای آنها مفید است. مصرف بیش از حد فلفل، به وجود آورنده تاریكی چشم است و برای بیماری های دستگاه گوارش و مجاری ادرار، بواسیر و سودا و كلیه و جراحات داخلی بدن ضرر دارد و باید با غذاهایی كه طبیعت سرد دارند، خورده شود.
تركیبات شیمیایی مهم فلفل سیاه: روغن فرار، پیپرین، پیپریدین، پیپریلین، پیپرولئین، پیپرانین و حدود صدها ماده شیمیایی دیگر.
اگر كمی پودر فلفل قرمز را 24 ساعت در مقداری روغن زیتون خیس كنید و سپس آن را صاف كنید. از عصارة فلفل به دست آمده، می توانید برای درمان دردهای استخوانی و عضلانی به شكل موضعی استفاده كنید. فقط در نظر داشته باشید كه از مالش زیاد این عصاره روی پوست خودداری كنید تا دچار سوزش و حساسیت پوستی نشوید.
چنانچه فلفل سیاه را در روغن زیتون بریزید و بجوشانید و از جوشانده صاف شده آن در محل درد یا فلج اندام ها و ناراحتی های عصب بمالید، مفید است.