نازوب

نازوب: نشست کارگروه علمی زنان و مناسبات خانواده انجمن جامعه شناسی، عصر دیروز با موضوع «مشارکت اجتماعی در روسپیگری» و «بررسی گونه های تنهایی زنان» آغاز شد.

در ابتدای جلسه دکتر عالیه شکربیگی اظهار داشت: پدیده روسپی گری به عنوان یک مسئله و معضل اجتماعی در جامعه ایران پدیدار شده است. نظریه پردازان بر این باورند که خانواده به عنوان یکی از عوامل اصلی موثر بر سن شروع روسپی گری، نقش مهمی را ایفا می نماید.

فرار دختران، به افزایش روسپیگری دامن می زند
سپس دکتر رقیه بهاری به بیان مطالبی پیرامون این موضوع پرداخت و گفت: افزایش شهر نشینی، مهاجرت و فرار دختران باعث پیچیدگی روابط انسان ها شده و به پیدایش پدیده ها و آسیب هایی از جمله روسپیگری دامن زده است.

بهاری در ادامه به بیان نتایج پژوهش خود در حوزه زنان روسپی اشاره کرد و افزود: در این پژوهش وضعیت معیشتی، خانوادگی، رفتاری و … صد زن روسپی در استان های تهران، شیراز، اصفهان، کرمانشاه و گیلان از طریق پرسشنامه مورد ارزیابی قرار گرفته است.

به گفته این جامعه شناس بر اساس پژوهش حاضر کمترین سن روسپی گری 14 سالگی و بیشترین آن 64 سالگی است که اولین تجربه جنسی نامشروع، اثرات مهمی بر گرایش آنان به این حرفه فراهم نموده است.

وی انواع روسپیگری را در قالب روسپیگری خیابانی، اینترنتی، تلفنی، فامیلی و شبکه دوستان تعریف کرد.

ترک تحصیل دختران، زمینه گرایش به روسپیگری را فراهم می کند
بهاری با اشاره به عوامل موثر بر روسپی گری گفت: عدم تحصیلات والدین، وجود خشونت در خانواده، عدم مهر و محبت و امنیت در خانواده از جمله عواملی است که به فرار دختران و روسپی شدنشان می انجامد.

روسپیگری
وی تصریح کرد: از میان این زنان، 98 درصدشان هیچ حرفه ای نداشتند و تنها 2 درصد به منشی گری یا آرایشگری تسلط داشتند. اغلب روسپی های متاهل، همسرانشان از طبقه کارگر بوده اند و 87 درصد این زنان تحصیلات زیر دیپلم داشتند.

به اعتقاد بهاری، جلوگیری از ترک تحصیل دختران، فراگیر شدن الگوی ارتباطی بدون خشونت، ارائه الگوهای درست تامین اجتماعی و الگوی سیستمی مددکاری که فرد را در کنار جامعه در نظر می گیرد، از جمله راهکارهایی هستند که روسپیگری در ایران را کاهش می دهد.

افزایش تنهایی، به ضرر جامعه زنان است
در ادامه نشست دکتر عالیه شکربیگی به تبیین مفهوم تنهایی زنان پرداخت و اظهار داشت: تنهایی یک تجربه عادی است که 40 درصد زنان بالای 50 سال از آن رنج می برند و این مسئله با نزدیک شدن به سنین سالمندی، افزایش پیدا می کند.

وی با بیان اینکه افزایش تنهایی زنان در جامعه به ضرر این قشر است، افزود: وضعیت اقتصادی خانواده ها و خشونت خانوادگی که مطمئناً در خانواده های ایرانی وجود دارد، تنهایی زنان را بیشتر می کند.

این جامعه شناس با بیان اینکه میانگین سن طلاق 19- 25 سال است، تصریح کرد: افزایش طلاق نماد برجسته ای از تنهایی زنان است و البته عدم شناخت کافی و بلند مدت افراد از یکدیگر باعث شده تا ما هر روز شاهد وقوع طلاق های بیشتری در سطح جامعه باشیم.

به اعتقاد شکربیگی، تنهایی در زنانی که دچار طلاق عاطفی شده اند، بیشتر از زنان دیگر وجود دارد.

وی اظهار داشت: تنهایی در زنان می تواند تحمیلی یا داوطلبانه باشد و به اعتقاد من زنانی که از تنهایی تحمیلی رنج می برند، باید آن را به تنهایی داوطلبانه یا سرشار تبدیل کنند؛ چرا که درصد عواقب تنهایی داوطلبانه بسیار کمتر از تنهایی تحمیلی است.

زنان، مهارت های اجتماعی خود را افزایش دهند
این استاد دانشگاه با بیان اینکه درصد تنهایی بین زنان خانه دار، مطلقه، سالمند، مجرد، دو جنسیتی و بدسرپرست متفاوت است، گفت: باید راهکاری برای کاهش تنهایی در زنان پیدا کرد.

وی ادامه داد: درمان روانی، طرح روابط دوستانه، اقدامات داوطلبانه و فعالیت در شبکه های اجتماعی می تواند نقش پررنگی را در محو تنهایی ایفا کند.

شکربیگی در پایان به بیان راهکارها در این زمینه پرداخت و گفت: افزایش مهارت اجتماعی، فراهم سازی زمینه های حمایت اجتماعی از زنان و افزایش تعامل اجتماعی می تواند به عنوان راهکارهایی برای رفع تنهایی زنان معرفی شود.

گفتنی است جلسات کارگروه زنان و مناسبات خانواده دومین، سومین و چهارمین دوشنبه هر ماه در سالن جلسات انجمن جامعه شناسی برگزار می شود.