درمان نکردن این مشکل در بزرگسالی می تواند منجر به استئو آرتریت زودرس یا همان آرتروز مفصل زانو شود یا مشکلات حرکتی و ساختاری دیگری را برای زانو به وجود بیاورد. ژنوواروم به طور طبیعی بین نوپاها و کودکان زیر دو سال دیده می شود و معمولا تمامی کودکان تا سن سه الی چهار سالگی درجاتی از ژنوواروم را دارند و اغلب اینها خودبه خود و بعد از یک سالگی به تدریج تغییراتی برای اصلاح این حالت در پایشان به وجود می آید اما اگر ژنوواروم باقی ماند باید کودک را تحت نظر قرار داد.
نرمی استخوان یا همان راشیتیسم، مشکلات استخوانی در محل صفحه رشد، اختلال در اتصال طبیعی استخوان ها، تغذیه نامناسب در سنین کودکی و بعضی بیماری های خاص می توانند باعث ژنوواروم شوند یا در واقع باعث شوند حالت کمانی پا در زمان کودکی همچنان باقی بماند. اگرچه مسایلی مثل عفونت ها، مشکلات اسکلتی و بعضی تومورها ممکن است باعث کمانی شدن یک طرفه استخوان پا شوند که بسیار نادر است.
چاقی، زود راه افتادن، سابقه خانوادگی و مشکلات ژنتیکی هم می توانند باعث باقیماندن پاهای پرانتزی در بزرگسالی شوند. ژنوواروم به طور طبیعی درد و هیچ علامت دیگری ندارد و اختلالی برای راه رفتن ایجاد نمی کند؛ اگرچه پزشکان به افراد دارای ژنوواروم شدید ورزش های سنگین را توصیه نمی کنند و اغلب علت مراجعه مبتلایان به این حالت به خاطر ظاهر است.