تانه و لانگ در این مدت غذای خودشان را از طریق کاشت میوه و ذرت تامین می کردند.
یکی از مسئولان محلی استان کوانگ نگای در مرکز ویتنام گفت آنها خیلی کم و با لهجه یکی از اقلیت های نژادی ویتنام صحبت می کنند و نگران هستند نتوانند خودشان را با محیط تطبیق بدهند به ویژه پسر ویتنامی که تمام مدت زندگیش را در جنگل سپری کرده است.
گفتنی است،جوانترین پسر تانه که در زمان بمباران ویتنام سه ماهه بود و هر سال پدر و برادر خود را ملاقات می کرد سال 2004 نتوانست آنها را برای بازگشت به روستا متقاعد کند.