نازوب

به گزارش ناز وب، این یافته‌ها عمر قابل‌زیستن زمین را بر اساس فاصله این سیاره از خورشید و دماهایی که در آن‌ها آب مایع برای گیاهان وجود خواهد داشت، آشکارسازی کرده است.

تیم تحقیاتی برای انجام مطالعه خود از ستارگان الهام گرفت و با استفاده از سیاره‌های تازه‌کشف‌شده در خارج از منظومه شمسی (سیارات فراخورشیدی) به عنوان نمونه‌های مورد مطالعه، پتانسیل این سیارات را برای میزبانی حیات بررسی کرد.

این تحقیق که به رهبری آندرو راشبی از مدرسه علوم محیطی دانشگاه ایست‌آنگلیا صورت گرفت، از مفهوم «دامنه قابل‌زیستن» برای انجام تخمین‌های خود استفاده کرد.

این تئوری بر فاصله سیاره از ستاره میزبان و دماهایی استوار است که در آن‌ها آب مایع بر روی سطح وجود دارد.

محققان از مدل‌های تکامل ستاره‌ای برای تخمین پایان عمر قابل‌زیستن از طریق تعیین زمانی که در آن سیاره دیگر قابل‌زیستن نخواهد بود، استفاده کردند.

آن‌ها تخمین زدند که زمین در جایی بین 1.75 تا 3.25 میلیارد سال دیگر قابل‌زیست نخواهد بود.

پس از این نقطه زمین به "حوزه داغ" خورشیدی با دماهایی بسیار بالا وارد خواهد شد، به طوری که دریاها تبخیر می‌شوند. در این نقطه رویدادهای فاجعه‌آمیز و انقراض گرمایی برای تمامی حیات وجود خواهند داشت.

این در حالی است که شرایط زیستن برای انسان‌ها و دیگر ارگانیسم‌های پیچیده بسیار زودتر از این زمان، غیرممکن خواهد شد.

انسان‌ها حتی با افزایش کوچک دما دچار مشکل می‌شوند و در نزدیکی این انتها فقط میکروب‌های موجود در محیط‌های نامحسوس قادر به تحمل گرما خواهند بود.

میزان زمان قابل‌زیستن بر روی یک سیاره از اهمیت فراوانی برخوردار است، زیرا نکاتی را درخصوص پتانسیل تکامل زندگی پیچیده در اختیار می‌گذارد.

تقربیا هزار سیاره در خارج از منظومه شمسی توسط ستاره‌شناسان شناسایی شده‌اند و تیم تحقیقاتی تعدادی از آن‌ها را به عنوان نمونه موردی آزمایش کرد.