در صفحه اینستاگرام عباس کیارستمی دو تصویر عجیب با انگیزه جالب منتشر شده است و در شرح آن آمده است:
آشپزخانهاش در همان طبقهی همکف بود و روى کاشیهای دیوارش پر از شماره تلفنهایی که یادداشت کرده بود تا بشناسد و گوشى را بردارد و من سرِ این کار ملامتش میکردم تا بعدها که حق را به او دادم، چون نمیشد پاسخگوی شب و روزِ آن همه مرید و مرهون و مجذوب شد.
روحش شاد
عباس کیارستمی شماره تلفنِ اشخاصى که با آنها کار داشت را بر روی کاشیهای دیوارِ رو به روی میز کارش که در آشپزخانهی خانهاش بود یادداشت میکرد و عادت داشت سه رقمِ آخرشان را حفظ کند تا در میانِ افرادِ بسیاری که به او زنگ میزدند، بداند جوابِ کدام را بدهد.
عباس کیارستمی در یکم تیرماه سال 1319 در تهران بدنیا آمد. وی فیلمساز، عکّاس، نقاش، تهیه کننده و شاعر ایرانی بود. کیارستمی یکی از تأثیرگذارترین سینماگران جهان نیز شناخته میشد.
او از سال 1970 میلادی در کار سینما شروع به فعالیت کرد و بیش از 40 فیلم بلند، کوتاه و مستند ساخت. از مهمترین کارهایش میتوان به:
سهگانهٔ کوکر، کلوزآپ (1990)، طعم گیلاس (1997)، و باد ما را خواهد برد (1999) اشاره کرد. او در دوره پایانی کارش به فیلمسازی بیرون از ایران روی آورد که حاصلش فیلمهایی مانند کپی برابر اصل (2010) و مثل یک عاشق (2012) بود.
کیارستمی پس از انقلاب 1357 هم در ایران ماند.
او بر این باور بود که «تصمیم به ماندن» مهمترین تصمیمِ او برای زندگیِ حرفهایش بودهاست. او میگوید که حضور همیشگی اش در ایران و ملیت ایرانی توانایی او در ساخت فیلم را دو چندان کردهاست، او در این باره گفت:
اگر درختی را که ریشه در خاک دارد از جایی به جای دیگر ببرید، آن درخت دیگر میوه نمیدهد و اگر بدهد آن میوه دیگر به خوبی میوهای که در سرزمین مادریش میتواند بدهد نیست. این یک قانون طبیعت است. فکر میکنم اگر سرزمینم را رها کرده بودم درست مانند این درخت شده بودم!.
این چهره فرهیخته و برجسته پس از درگیری با سرطان دستگاه گوارش در 14 تیر سال 1395 در پاریس فرانسه درگذشت و در لواسان، شهرستان شمیرانات در آرامگاه ابدی خود آرام گرفت. روحش شاد و یادش گرامی. سرزمین آریایی ما نیازمند وجود چنین شخصیت و چهره های بزرگ است.