نازوب

عکس، شعر نو و پیامک جدید تولد بهمن ماهی

لبخند زدی و آسمان آبی شد
شبهای قشنگ مهر مهتابی شد
پروانه پس از تولد زیبایت
تا آخر عمر غرق بی تابی شد

وجود زیبایت وارد به دنیا می شود
هدیهء سالروزش این آوا میشود
عاشقی چون من بی پروا می شود
زان پس یک عمر رسوا میشود؟
در شعر تولد غرق رویا می شود
باری دگر با تو همصدا می شود؟
آه…

در رویا هم روبرو با حصار میشود
خو کرده به بی خوابی و انتظار میشود
مست شعر و غزلی از شراب میشود
هنگام غروب دیوانه وار بی تاب می شود

همه…

به خاطر چشمانی که ناگاه مهربان میشود
چه روزگاری! که اینگونه درخشان میشود

و اینگونه سالی از نو آغاز می شود
که قلمم دوباره از نو در ضرب آهنگ پی در پی زمان

چه نصیبی است دنیای من و تو را
تو بگو این تولد پر هیاهو را چه کسی جشن خواهد گرفت؟
شاید این همه، راهی ست ختم به هیچ، اما هیچی پر از همه چیز!
و من مسخ این دور و تسلسل در فرار از وسوسه تردید طلسم خواهم شکست

و بی خیال از نگاههای سرد و احساسهای نخ نما، و وجدانهای ترک خورده؛
قسم خواهم خورد، که جاودانه سفر کنم
از اگرها، بایدها، شایدها حذر کنم
پس این زمان نصیب تو
من این بار در اندیشه سفری جاودانه
احساسم را به خوابی بلند و زیبا تقدیم تو می کنم
تولدت مبارک بهترینم، عشق عزیزم

شد تولد بر سر غربت سرا
یک پسر با صد فغان و صد صدا
کرد هر یک نام او حیدر یه جا
ماند یک امر و مروت بهرپا!
بعد از آن قامت برافراشت از زمین
کرد هر دم یاد از رب کریم
کی کریم مهربان شکرت
زین مولود بی نظیر!

زندگی من مرگ تدریجی بیهوده هاست
زندگی من فرصت طولانی دوباره متولد شدن است
متولد شدن اینبار روی اخلاص، روی صفا، روی نیاز
دنیایی خواهم ساخت زیر درختان خقیقت کنارسبزه های آفرینش
دنیایی خواهم ساخت اینبار کنار آب؛
خودم را می ستایم نه بخاطر انسان بودنم بخاطر تولدی همچون تو!
ایستاده ام؛ سجاده ام امشب پراست، از عطرخوشبوی گل یاس، از عطر عقاقی نمی دانم!
یا عطر وجود تو
امشب انگاردوباره جشن تولد سالهاست
جشن باشکوه مرگ بیهوده هاست
جشن تولد اب، فضا، خاک!
و مهم تر تولد تو که می شود تولد دوباره من

بمونی برام عزیزترینم.

باز شدن در سایه خورشید

خنده پنجره،آواز پرواز

بوی باد باران خورده

افق سبز آغاز، و تولد یک مرد

از آخرین سطر یک نامه

“دوستت دارم” تا همیشه

فصل زمستانی من، فصل شور و غَزَلی

مثل برف سفیدُ، مثل خورشید پرنور

زمینی شدنت مبارک بهمنی عزیزم.

قسم به تمام ستاره ها که تا زنده ام به اعتبار خورشید دوستت خواهم داشت
و به عزّت غروب سوگند میخورم که تا شمع وجودم میسوزد تو را از یاد نبرم
و امّا داستان
داستان زندگی من داستان بی پایان غصه است که از زیر سایه درخت بید آغاز شد و
تا سقوط شبنم از روی گل سرخ ادامه دارد…
و اما تو، تو ای فرشته ی تنها و کوچک، تو از کوچکترین در ذهنم آمدی و امروز با شکوه ترین آفریده گار ذهنه منی!
و امروز که تولد توست میترسم به تو تبریکی بگویم که شایسته تو نباشد..

اما عاشقانه و از صمیم قلبم به تو تقدیم می کنم تولدت مبارک

امروز روز تولد عاشقان است
روزیست که نور در آن تجلی می کند
آسمان به رنگ بسیار زیبایی رنگ آمیزی شده
آرامشی سراسر قلبم را فراگرفته
گویا تازه متولد شده ام
همه جا سپید است
دیگر اثری از دورنگی نیست
دیگر دروغی نمی شنوم
دلواپسی های روزهای گذشته را ندارم
دلم با حقیقت روشن شد
باورم شده که می شود زندگی کرد
آن هم به معنای واقعی.
در کلبه قلبم نورهای تازه ای شروع به تابیدن می کنند
ثانیه ها که برایم سایه شده بودند
هم اکنون فروزنده شدند
نهالی بو …
تولد ی نو، و طلوع خورشیدی چون تو

بهمن ی عزیزم تولدت مبارک…

میدونم یه بار دیگه روز تولد اومده
چی بگم، خدا به ما عمری داده
کاش بااین تولد وروزقشنگ
میومد یه قوتی برای مشکلات وجنگ
کاش با این تولد وروز غرور
میومد خبر زصد جشن وسرور
کاش با این تولد وعمر وزمان
یکی میومد میگفت، مشکلی نیست دراین جهان
کاش دراین روز که اسفند پنج بود
این دل تنگ منم دیدار صد گنج بود

تولد عشق

شاعر ایرج خلعتی
طلوع آفتاب زندگی ست، یار من
در آرزوی دیدار اوست، جان من
رو به کعبه عشق روانه شد همچو نور، پای من
گل ز رخ ماه تو افسون شده، ای جان من
از طرز نگاهت پریشان شده، رویای من
سراسر نیاز گشته و پژمرده ز دوری ات، وجود من
پابه پای تو، سوی هر حادثه ای روان، ذهن من
سوی محبتت دراز شده، دست من
چشم در چشم تو گرفتار گشته، احساس من
دستانم در دستان تو، رسوای عالم، دل من
سکوت خالی، هوای سرد تنهایی و خیال من
اخم تو و بغض تو و گریه ی من
آخر تو …

تولد گیلاس های باغ مرداد
کودکی ام را بر من ببخش
سالهاست بلوغم را
در تقویم هرزه ی زمان ورق زده ام
تا شاید در عطش جفت گیری مولکولهای آب
در پیوستن خطوط کف دستانت آب بنوشم

من در لباس ترک خورده ی خاک

برای رویش شقایق می جنگم
چریک های ترسوی آفتاب
من همیشه از سرخی شقایق می نوشم
ولبانم سرخ می شوند
دلهره ها محسوسند
سفره های عادت را گشوده اند
برای سیر کردن گرسنگان، هنوز هم اتم می پزند

من خاک را بر چشمانم می گذارم
تا از شبنم آن یتیما
تولد نیافته
شاعرِ ترانه های من
من آن بودم
که هنوز تولد نیافته بود
نشان به آن نشانی که
در پستوی کوچه های بی کسی
به دنبال گمشده ای می گشتم
و آنزمان که یافتم تو را

تولدی دوباره یافتم

تولدت مبارک عزیزتر از جانم

لزومی نداره منه بهمنی همونی باشم که تو فکر می کنی

من همونی ام که حتی فکرشم نمی تونی بکنی

وقتی هر ثانیه برات می میرم

به بهمنی؛

همیشه سعی میکنه همه رو شاد کنه اما

گاهی از همه غمگین تره

من یه بهمنی ام

مغرور نیستم

فقط نیازی به حرف زدن

با هر آدمی نمی بینم

تولد عشقی همچون تو
از بهانه ها
از فاصله هایی ژرف
از ته نهایت سکوت
با تمام آرزوهایم
با تو تولدت را جشن می گیرم مهربانم

بهمنی عزیزم تو
بی رقیب و
بی فریب
بی پرده و
بی سرایی
پر اغراق می گویم
و قبای خاموشی بر تن می کنم
من لب بسته ی احساس توام
که همچنان دووستتت دارم.

من متولد بهمنم

بیشتر عادت به عادت نکردن دارم

اگر از خطایت گذشتم دلیل گذشت بعدی ام نیست

خودم هم نمیدانم چرا گاهی به بعضی ها

بیشتر از خودشان بها می دهم