ramazan
ramazan

پوست میگو باتری میشود عجیب ترین خبر علمی

مجموعه : علم و فناوری
پوست میگو باتری میشود عجیب ترین خبر علمی

علم و شگفتی های آن همیشه ما را شوکه میکند در جدیدترین خبرهای علمی و کنکاش های فناوری از Shrimp skin پوست میگو باتری تهیه میشود .

 

به گزارش مجله علمی نازوب به نقل از نیواطلس، تولید الکترودهای جدید با استفاده از ماده‌ای در پوسته سخت میگو موسوم به چیتین صورت گرفته است. این ماده دارای نوعی سلولز موسوم به پلی ساکارید است که برای تولید مواد مختلفی از بسته بندی مواد غذایی گرفته تا پوشش‌های زرهی و نیز داروهای ارزان‌تر به کار گرفته می‌شود.

اما کاربرد جدید این ماده، تولید Electrode الکترود برای استفاده در باتری هاست. محققان دانشگاه ام آی تی می‌گویند با استفاده از این روش هم ظرفیت شارژ باتری‌ها افزایش می‌یابد و هم سرعت شارژ آنها بهتر می‌شود. از سوی دیگر کاربرد این روش از استهلاک باتری‌ها نیز می کاهد. سازگاری با محیط زیست مزیت دیگر الکترودهایی است که با چیتین میگو تولید شوند.

با استفاده از این روش می‌توان نوع جدیدی از باتری‌ها، موسوم به باتری‌های مایع را تولید کرد که الکترودهای آنها قابلیت ذخیره سازی انرژی را دارند و در محیط‌های بسیار متنوعی قابل استفاده هستند. محققان امیدوارند در آینده نزدیک تولید تجاری این باتری‌ها نیز ممکن شود.

 

میگو را در این بخش بیشتر بشناسید و از این آبزی عجیب لذت ببرید!!

سخت پوستان (Crustacea)، بزرگترین رده از شاخه بند پایان (Arthropda) بوده که بیش از ۴۲ هزار گونه در آن جای دارند. خانواده پنائیده (Penaeidae)، بزرگترین خانواده سخت پوستان هستند که در این خانواده، ۱۲ جنس قرار دارند که۸۰٪ آنها از نظر تجاری مهم بوده و بنام میگو(Shrimp)معرفی می‌گردند. بدن میگوهای پنائیده دراز و خمیده می‌باشد. طول بدن آنها متفاوت و گاهی تا ۲۵۰ میلی‌متر و وزن آنها تا بیش از ۳۰۰ گرم نیز می‌رسد.

بدن آنها از دو قسمت سر سینه و شکم تشکیل شده‌است. رنگ بدن نیز در بین گونه‌ها از تنوع زیادی برخوردار است و از سفید متمایل به سبز- خاکستری در میگوی سفید و در میگوی هندی از سفید تا صورتی و در میگوی ببری تا سبز تغییر می‌کند. رنگ بدن در بین افراد متعلق به یک گونه نیز ثابت نبوده و بسته به شرایط محیط زیست آن از قبیل درجه حرارت، درجه شوری، مواد غذایی، رنگ محیط و ابتلا به بیماری‌ها ممکن است کاملاً تغییر نماید .

چرخه زندگی میگو

چرخه زندگی میگو شامل این مراحل می‌باشد: تخم، لارو (ناپلی، پروتوزوآ، مایسیس) پست لارو، میگوی جوان و میگوی بالغ.
تخم ریزی

فرایند تخم ریزی معمولاً در چند دقیقه و عمدتاً در ساعات ۳۰ و ۲۲ تا ۳۰ دقیقه بامداد انجام می‌شود. قبل از شروع به تخم‌ریزی، میگوی ماده در کف تانک تخم ریزی قرار گرفته و استراحت می‌کند. پس از آن با یک حرکت آرام به سمت بالا شنا می‌کند و همزمان قسمت تنه را خم می‌کند و در حین شنای آرام، تخمکها را در محیط آب رها می‌کند.

همزمان با رهاسازی تخمکها در آب و با حرکت پاهای شنای خود، تخمکها و اسپرمها را به سرعت با هم مخلوط می‌کند. لقاح خارجی است و در محیط بیرون انجام می‌شود. اما در جهت افزایش درصد لقاح، میگو استفاده از پاهای قدم‌زن، اقدام به ایجاد یک محیط تقریباً بسته تحت عنوان اتاقک لقاح Fertilization Chamber می‌نماید. اسپرماتوزوئیدهای خارج شده از اسپرماتوفور و تخمکها وارد این محفظه شده و قبل از اینکه در محیط آب پراکنده شوند، لقاح رخ می‌دهد.

انکوباسیون تخم

پوشش ژله‌ای اطراف تخم در مدت ۴۰–۳۰ دقیقه بعد از تخم ریزی ناپدید می‌شود و تخم شکل کروی به خود می‌گیرد. در این زمان سلول جنینی شروع به اولین تقسیم می‌نماید. ۵/۲–۲ ساعت بعد از تخم‌ریزی در اطراف جنین یک غشاء تکامل یافته ایجاد می‌گردد. زمان تخم گشایی ۱۴–۱۲ ساعت بعد از تخم ریزی است. اولین مرحله لاروی پس از خروج تخم تحت عنوان ناپلیوس I نامیده می‌شود.

مرحله ناپلیوس

اولین مرحله لاروی بعد از تخم گشایی ناپلیوس نام دارد که خود شامل ۶ زیر مرحله است در این مرحله لارو پنج مرحله پوست‌اندازی دارد و بعد از پوست اندازی ششم وارد مرحله بعدی لاروی می‌شود. اندازه ناپلیوس‌ها بین ۳۲/۰–۲۸/۰ میلیمتر است و بدن آنها یک قطعه‌ای است.

ناپلی‌ها دارای سه زوج زائده است زوج اول جلوی دهان قرار دارد و بعداً تبدیل به آنتنول می‌شود. زوج دوم در کنار دهان قرار دارد و در حیوان بالغ تبدیل به آنتن می‌شود. زوج سوم زوائد که تبدیل به آرواره‌های پایینی می‌شود. ناپلیوس بعد از خروج از تخم به مدت ۴–۳ دقیقه ساکن است سپس به صورت پراکنده حرکاتی از خود نشان می‌دهد.

بعد از ۲۰ دقیقه حرکات آن تند می‌شود و نسبت به نور واکنش نشان می‌دهد. ناپلی فاقد حفره دهانی و مخرج است و برای تغذیه از باقیمانده زرده استفاده می‌کند. در زیرمرحله‌های ناپلی، پوست‌اندازی مکرر و افزایش طول، افزایش تعداد مویچه‌ها بر روی اندام، افزایش دوشاخه شدن قسمت انتهایی و تکامل زوائد شکمی صورت می‌گیرد.

در پایان این مرحله طول ناپلی تقریباً ۵۰۰ میکرون است. پوست‌اندازی ششم و ورود به مرحله بعدی یعنی پروتوزوآ ۳۶–۳۰ ساعت بعد صورت می‌گیرد. در پایان این مرحله تعداد زوائد لارو به هفت زوج می‌رسد.

مرحله پروتوزوآ

در این مرحله سه بار پوست اندازی می‌کند. بعد از پوست اندازی سوم که حدوداً ۶ روز به طول می‌انجامد لارو از این مرحله عبور می‌کند. یکی ازمهمترین مسائل مورد توجه در این مرحله، شروع تغذیه میگو است رفتار شنای میگو دچار تغییراتی می‌شود و میگو شنای ممتد پیدا می‌کند و بدین وسیله به جستجوی غذا می‌پردازد. نوزاد میگو در این مرحله قادر است از ذرات غذایی معلق و پلانکتونهای موجود در آب که اندازه آنها بین ۳۰–۳ میکرون است، تغذیه کند.

اولین مرحله پروتوزوآ که1 Z نام دارد، فاقد چشم مرکب است و در خاتمه مرحله1 Z، چشم مرکب پدیدار می‌شود. همچنین در این مرحله نیمه انتهایی بدن که بعداً به بخش شکم تبدیل خواهد شد، به‌صورت ۶ قطعه‌ای، کاملاً دراز، استوانه‌ای و باریک است و فاقد پوسته سخت خارجی می‌باشد.

تلسون در این مرحله کاملاً رشد کرده و بدن قابل تفکیک به دو بخش اصلی است. در مرحله2 Z چشمها کاملاً برجسته می‌شود؛ و بر روی پایه‌های چشمی قابل تشخیص است. روستروم رشد می‌کند که در قسمت جلوی کاراپاس قابل مشاهده است.

مایسیس

نوزاد میگو پس از پوست‌اندازی نهم خود وارد این مرحله می‌شود. در این مرحله نوزاد میگو کم‌کم حرکت به سمت کف و بستر را شروع می‌کند. در محیط طبیعی مایسیس از زئوپلانکتون‌ها تغذیه می‌کند. این مرحله دارای سه زیرمرحله است و حدوداً سه روز به طول می‌انجامد. در آخرین زیرمرحله پاهای شنا کاملاً رشد یافته و بندبند می‌شود و گاهی لاروها در این مرحله کاملاً در بستر ساکن می‌شوند.

مرحله پست‌لاروی (پس نوزادی)

نوزاد میگو در این مرحله به شکل موجود بالغ است. اگر چه هنوز اندازه آن کوچک است مرحله پلانکتونی چرخه زندگی آن به اتمام رسیده‌است و طی حرکات مهاجرتی خود به آبهای کم عمق ساحلی رسیده‌است. رنگ بدن آن شفاف است و از غذاهای جانوری مانند روتیفر، ناپلی آرتمیا و سایر پلانکتونهای جانوری استفاده می‌کند. تعیین مراحل پست‌لاروی براساس روزهایی که نوزاد میگو در این مرحله سپری می‌کند، تعیین می‌شود.

بتدریج که بر عمر پست‌لارو اضافه می‌شود، از شفافیت بدن کاسته شده و رنگ آن تیره‌تر می‌گردد. نوزاد پست لارو قابلیت تحمل شرایط نامناسب محیطی را دارد و به همین دلیل نوسانات شوری و دما موجود در زیستگاه‌های ساحلی را به راحتی پشت سر می‌گذارد. دلایل مختلفی برای تمایل پست‌لارو به زیست در این مناطق بیان شده‌است که می‌توان به مواردی همچون غریزه طبیعی، جریان جزر و مد، وزش باد و نیز شنا میگو نسبت داد.

در ادامه مراحل تکاملی و زمانی که بچه میگو کاملاً به والدین خود شبیه شد، وارد مرحله جوانی می‌شود. در این مرحله بچه میگوها به صورت توده‌های بزرگ، حرکت به سمت دهانه خورها و خلیج را شروع کرده و به سمت مناطق عمیقتر برمی‌گردند. در انتها این مسیر مهاجرتی میگوها به مرحله پیش بلوغ می‌رسند.

در مرحله جوانی فرمول دندانی روستروم کامل می‌شود و بچه میگو تمام خصوصیات میگو بالغ بغیر از اندامهای تناسلی را دار و میگوی بالغ پس از جفتگیری و تخم‌ریزی مناطق عمیق یک چرخه جدید زیستی را پایه‌گذاری می‌کند. بقیه مراحل زندگی میگو در این مناطق سپری می‌شود.

قسمتهای بدن میگو

قسمت سر سینه (Cephalothorax)

دو جفت آنتن دارد که دارای وظیفه حسی – تعادلی می‌باشند. ضمائم دهانی شامل ماندیبول و ماگزیلا می‌باشند که بترتیب درگرفتن غذا و تنفس نقش دارند. پایه چشم‌ها بر روی اولین قطعه سری قرار گرفته‌است که در انتهای آن یک چشم مرکب قرار دارد.

رئوپودها (pereiopods) شامل ۵ جفت می‌باشد که دو جفت اول آن در بخش انتهایی دارای بخشی گیره مانند بنام انبرک می‌باشد که به کمک این انبرکها به تغذیه جانور کمک می‌کند و از آن بعنوان چنگال برای غذا خوردن استفاده می‌کند که به آن Pereiopods Chelipods یا Chelipeds گفته می‌شود و بقیه پاها که Pereiopods نامیده می‌شوند، فاقد انبرک بوده و بخش انتهایی آنها به ناخن ختم می‌شود و وظیفه آنها حرکت بر روی بستر و کمک به حفر گودال جهت فرورفتن در بستر می‌باشد. در تصویر زیر Pereiopodها مشخص شده‌اند.

کاراپاس

که یکپارچه بوده و سطوح پشتی و جانبی را حفاظت می‌کند.

روستروم

در انتهای قسمت جلوئی بدن، زائده نوک تیزی بنام روستروم (Rostrum) قرار دارد که در لبه‌های آن دندانه‌هایی وجود دارد که کلید تشخیص انواع گونه‌ها می‌باشد.

قسمت شکمی
(Abdomen) قسمت شکم

این بخش از شش بند تشکیل شده‌است. این بخش شامل pleopods یا swimmeras (پاهای شنا) می‌شود که برای شنا کردن و کمک به تنفس بوده و در جنس ماده برای کمک در نگهداری و باروری و آزاد کردن تخمها نیز بکار گرفته می‌شوند.

بخش انتهائی شکم

شامل Telson و دو جفت Uropod می‌باشد.

Uropodها

در هنگام شنا وظیفه سکان کشتی یا فرمان را بعهده دارد و جهت شنای میگو را مشخص می‌کند که در این شکل مشخص شده‌است.

Telson

در واقع مقعد جانور محسوب می‌شود.

دستگاه گردش خون

دستگاه گردش خون در میگوها از نوع باز بوده و از چهار بخش اصلی سینوسها، قلب، سرخرگها و کانالهای خونی تشکیل می‌شود. قلب در میگو به‌صورت توده ای عضلانی و به شکل نامنظم می‌باشد. بافت خونی میگوها بی‌رنگ بوده و شامل پلاسما، گلبول سفید و رنگدانه‌های تنفسی (هموسیانین) می‌باشد. هموسیانین بی‌رنگ است ودر ترکیب با اکسیژن رنگ آن به آبی تغییر می‌کند.

دستگاه تنفسی

آبشش‌ها در دو ردیف طولی، در دو طرف ناحیه سینه ای و در حفره ای که بوسیله کاراپاس پوشیده می‌شود قرار دارند. هر آبشش از یک محور مرکزی که در طول آن صفحات آبششی قرار گرفته‌اند تشکیل می‌شود و این صفحات دارای بریدگیهایی می‌باشند که به شکل شاخه‌های درخت نمایان می‌شوند و از اینرو به آن Dendrobranchiate می‌گویند. در هر طرف بدن حداقل ۶ سری برانشی وجود دارد.

دستگاه گوارش

این دستگاه شامل لوله گوارشی طویلی است که از دهان تا مخرج جانور امتداد دارد. بخش پیشین این لوله شامل شکاف و حفره دهانی، اندام‌های گیرنده و خردکننده غذا، مری و معده می‌باشد که وظیفه آنها گرفتن و خرد کردن مواد غذائی است. بخش میانی وظیفه هضم شیمیائی و جذب مواد غذائی را برعهده دارد. وظیفه بخش انتهائی هدایت و شکل‌دادن به مدفوع است. در بخش قدامی و میانی لوله گوارشی آنزیم‌های مختلفی ترشح می‌شود که به هضم غذا کمک می‌نمایند.

روده‌ها از سه قسمت قدامی، میانی و خلفی تشکیل شده‌اند.

هپاتوپانکراس بعنوان اندام ترشحی (آزاد کننده برخی از آنزیم‌های گوارشی)، ذخیره کننده (چربی‌ها و برخی از عناصر نظیر کلسیم) و خونساز دارای یک ارتباط ساختمانی و فیزیولوژیکی با لوله گوارشی می‌باشد و در قسمت روده میانی قرار دارد.

دستگاه دفع

در میگوها شامل یک جفت غده آنتنی یا غده سبز (Green (or Antennal) Gland) است (درشکل مشخص شده‌است) که در قاعده هر یک از دومین جفت آنتن‌ها واقع شده‌اند. وظیفه این دستگاه دفع مواد زائد و کمک در فرایند تنظیم اسمزی است. با توجه به اینکه در موقع پوست اندازی مقدار زیادی مواد ازته و معدنی با پوسته جدا شده و دفع می‌شوند، لذا پوست اندازی را می‌توان نوعی مکانیسم دفعی تلقی نمود.

دستگاه عصبی

این دستگاه شامل یک طناب عصبی و مجموعه ای از گره‌های عصبی ((Ganglion می‌باشد که شامل سه گروه عقده‌های فوق مری، عقده‌های زیر مری و عقده‌های عصبی می‌باشند. انتهای رشته عصبی در تلسون و اروپودها انتشار می‌یابد.

دستگاه تولید مثل

در بیشتر گونه‌ها، جنس نر و ماده از هم جدا هستند. در خانواده پنائیده، همه میگوها از ابتدا جنسیت مشخصی دارند ولی در گونه‌هایی همانند پاندالوس (Pandalus) ابتدا نر بوده و بعداً به ماده تغییر جنسیت می‌دهند. دستگاه تولید مثل ماده شامل تخمدانها، مجرای تخمک بر، منفذ و قسمت خارجی دستگاه تناسلی یا تلیکوم(Thelycum) می‌باشد. بر اساس شکل تلیکوم، میگوهای پنائیده به دو گروه تلیکوم باز و تلیکوم بسته تقسیم می‌شوند. وظیفه تلیکوم نگهداری اسپرماتوفورهایی است که حین عمل جفت‌گیری از میگوی نر به میگوی ماده منتقل شده‌است.

دستگاه تولید مثل نر شامل یک جفت بیضه، لوله‌های اسپرم بر، آمپول انتهایی و قسمت خارجی دستگاه تناسلی یا پتاسما(Petasma) می‌باشد.

 

Shrimp battery skin is one of the scientific wonders

راهنمای اقامت و مهاجرت
بیوگرافی هنرمندان