ابوالقاسم فردوسی طوسی زاده ی 329 هجری قمری و فوت او 416 هجری قمری بود.
وی شاعر حماسهسرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، حماسهٔ ملی ایران، است. فردوسی را بزرگترین سرایندهٔ پارسیگو دانستهاند که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند.
پژوهشگران سرودن شاهنامه فردوسی را برپایهٔ شاهنامهٔ ابومنصوری از زمان سی سالگی فردوسی میدانند. تنها سرودهای که روشن شده از اوست، خود شاهنامه است.
شاهنامه پرآوازهترین سرودهٔ فردوسی و یکی از بزرگترین نوشتههای ادبیات کهن پارسی است. فردوسی شاهنامه را در 384 ه.ق، سه سال پیش از برتختنشستن محمود، بهپایان برد و در 25 اسفند 400 ه.ق برابر با 8 مارس 1010 م، در هفتاد و یک سالگی، تحریر دوم را به انجام رساند.
سرودههای دیگری نیز به فردوسی منتسب شدهاند، که بیشترشان بیپایه هستند. نامورترین آنها به صورت مثنوی به نام یوسف و زلیخا است.
سرودهٔ دیگری که از فردوسی دانسته شده، هجونامهای در نکوهش سلطان محمود غزنوی است. برابر کتابشناسی فردوسی و شاهنامه، گردآوری ایرج افشار، با بهشمارآوردن سرودههای منسوب به فردوسی مانند یوسف و زلیخا تا سال 1385 ، تعداد 5942 اثر گوناگون در این سالها نوشته شدهاست.
اکنون پادشاه کتاب جهان توسط خطاط بزرگ هندی به نام شمیم احمد با مینیاتورهای بی نظیری خطاطی شده این کتاب در حدود 3 سال نگارش آن به طول انجامید.
ساخت جعبه آن با عاج فیل و با وزنی بیش از 50 کیلو گرم این شاهنامه را بیش از پیش حیرت انگیز کرده است.