این اما تنها حاشیه خبری مربوط به ستاره 51 ساله دهه هفتاد سینمای ایران نبود. چرا که چندروز پیش از این نیز نام ابوالفضل پورعرب بعد از سالها دوباره برزبان ها افتاده بود.
ماجرای یک عکس غم انگیز
همه چیز از انتشار یک عکس شروع شد. عکسی در حاشیه مراسم تجمع هنرمندان برای محکومیت اهانت به پیامبر اسلام که عوارض بیماری، چهره این ستاره سینمای ایران را کاملا متفاوت کرده بود. بلافاصله، این عکس به صورت گسترده در سایت ها و شبکه های اجتماعی به اشتراک گذاشته شد و سیل حواشی، مصاحبه ها و تحلیل ها راجع به ستاره شکسته سینمای ایران منتشر شد. حاشیه هایی که با دلگیری شدید خانواده پورعرب هم مواجه شد. پوریا پورعرب دراین باره به مهر می گوید: «پدرم به هیچ وجه در اینباره صحبت نمیکند چراکه ما هنوز اجازه ندادهایم حتی از این شایعه مطلع شود.»
ستاره ای برای یک دهه
موفقیت های پورعرب با درخشش در پرفروش ترین فیلم آن سالها یعنی «عروس» شروع شد. ساخته سینمایی «بهروز افخمی» که با حضور پورعرب و «نیکی کریمی» روی پرده سینماها آمد، از پورعرب فوق ستاره ای ساخت که حتی نامش هم موفقیت فیلم های سینمایی را تضمین می کرد. خود او هم برای بازی در این فیلم، جایزه بهترین بازیگر«قربانی»،«آواز تهران»، «نرگس»، «رابطه پنهانی»، «مهاجران»، «سوءظن»، «دوروی سکه»، «نیش»، «چهره»، «مرضیه»، «بهشت پنهان»، «در کمال خونسردی »، «بیقرار»، « مردی شبیه باران»، «قاصدک»، «حماسه قهرمانان»، «غریبانه»، «باد و شقایق»، «جوانی»، «مردی ازجنس بلور»، «عشق کافی نیست»، «معصوم»، «دستهای آلوده»، «رقص شیطان»، «همسر دلخواه من»، «تیک» و «زندانی 707» از جمله فیلم هایی بود که پورعرب در آنها بازی کرد. او در سال 75 به خاطر بازی به یادماندنی اش در فیلم «مردی شبیه باران» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر جشنواره فجر را هم از آن خود کرد.
اما با شروع دهه هشتاد، فعالیت های پورعرب کم رنگ شد و او به بازی در سریال های تلویزیونی روی آورد که معروفترینشان مجموعههای «تنهاترین سردار»، «زیر زمین» و «وضعیت سفید» بود.
از فریماه فرجامی تا ابوالفضل پورعرب
بی خبری ها از ستاره گوشه نشین سینما ادامه داشت تا آن که 30 دی ماه 89 خبر آمد پورعرب به دلیل سرطان در بیمارستان بهمن تهران بستری شده و تحت درمان قرار گرفته است. این گونه بود که آقای ستاره خانه نشین شد و کسی خبری از او نداشت تا آن عکس های متاثر کننده از او منتشر شد.
همه این ها در شرایطی است که پورعرب برخلاف بسیاری از هم دوره ای هایش نه تنها از یادها محو نشده است، بلکه بازی خوبش در سریال وضعیت سفید (که به تازگی از تلویزیون بازپخش هم شد) و استقبال منتقدان و کارشناسان از بازی او، نشان داد که ستاره دهه هفتاد سینمای ایران هنوز هم می تواند با نام و بازی اش بییندگان زیادی را به سینما و پای تلویزیون بکشاند.
آیا رسانه ها می توانند باری از این غم کم کنند و غم های شخصی هنرمندان را فدای جذابیت های ژورنالیستی نکنند؟