تیم تحقیقاتی دپارتمان مهندسی علوم زیستی مركز ETH زوریخ به سرپرستی «مارتین فوسنگر» و «جورج استلینگ» بر پایه همین فرمول و با استفاده از اجزاء بیولوژیكی موفق به طراحی نخستین تلفن همراه پستانداران شدند.
دراین روش سلولهای پستانداران به گونه ای برنامه ریزی می شوند كه امكان برقراری تماس بین دو سلول از طریق سیگنال های شیمیایی فراهم می شود.
بدین ترتیب برای نخستین بار سیستم ارتباطی دو سویه مصنوعی درون سلول پستانداران جای گرفته است كه به اختلاف غلظت در مولكول های سیگنال دهنده پاسخ می دهد.
با استفاده از مولكول های سیگنال دهنده، دستگاهی با اجزای بیولوژیكی ساخته شده است كه قادر به دریافت، پردازش و پاسخ به این سیگنالهاست. این دستگاه شامل ژنهای مناسب و تولیدات آنها یعنی پروتئینهاست كه بصورت منطقی با یكدیگر مرتبط میشوند.
یك آنزیم كار تولید اسید آمینه تریپتوفان نوع L از ایندول را كه از خارج به سلول فرستنده معرفی میشود، بر عهده دارد.
این مولكول كوچك به سلولهای گیرنده كه كار پردازش را انجام می دهند، وارد می شوند و پاسخ به تریپتوفانL، تولید «استالدئید» توسط گیرنده است كه سلول فرستنده قادر به دریافت آن است.
اگر پس از مدت زمان مشخص غلظت خاص استالدئید حاصل شده یا ایندول تمام شود، سلول های فرستنده كار تولید تریپتوفان L را متوقف كرده و سیستم خود را خاموش می كند.
درحالیكه پیش از این محققان شبكه های ارتباطی سیستماتیك را برای باكتری و سلول های مخمر توسعه داده اند، اما به گفته «فوسنگر» این شبكه ارتباطی به معنای واقعی یك تلفن همراه است كه برای نخستین بار از سلول های پیچیده پستانداران ساخته شده است.