متاسفانه برخی رسانه ها و مسئولان، با این تصور باطل که پرداختن به موضوع سرویس های بهداشتی دون شأن آنهاست، بدین مهم نمی پردازند و این در حالی است که در دنیا، نه تنها این موضوع بسیار مهم و حیاتی قلمداد می شود، بلکه حتی روز جهانی w.c نیز وجود دارد (که در ایران از آن یادی نمی شود) و همایش های علمی، صنعتی و تجاری زیادی سالانه درباره آخرین فناوری های مرتبط با سرویس های بهداشتی در سطوح عالی برگزار می شود.
البته وضعیت درون شهرها هم چندان بهتر نیست و کمبود سرویس بهداشتی ، مردم را می آزارد.اگر می شد تعداد افرادی که در شبانه روز در جاده های کشور به سرویس بهداشتی نیاز پیدا می کنند ولی آن را نمی یابند را دانست و آسیب وارده بر کلیه و سیستم گوارش آنان بر فرد فرد آنان را برآورد و بر تعدادشان ضرب کرد ، آن وقت می شد عمق فاجعه را دریافت ولی در اصل این معضل ملی تردیدی نیست.در 25 اسفند 1386 ، اسفندیار رحیم مشایی ، رئیس وقت سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ، وعده داد: در هر 25 کیلومتر از راه های کشور یک دستشویی می سازیم.
ای کاش مشایی در طول حضورش در قوه مجریه ، به جای فلسفه بافتن درباره جهان هستی و ارائه نظرات شخصی اش درباره انبیا و امام زمان و ایران و … به همین یک وعده اش عمل می کرد تا نه نیازی به توصیه برای گردشگران خارجی برای داشتن قرص ضد ادرار باشد و نه خود مردم ایران ، که 12 ماه سال در این کشور زندگی می کنند این قدر برای یک عمل ساده فیزیولوژیک معذب باشند.
البته نکته مهم خطاب به مسوولان کنونی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری و وزارت راه و شهرسازی این است که اگر قبلی ها نساختند ، شما که با شعار تدبیر و امید بر سر کار آمده اید بسازید و الا توصیه هایی مانند همراه داشتن قرص ضد ادرار از هر کسی بر می آید.