نازوب

كیم یونگ ایل: انتظار می‌رفت كه كیم یونگ ایل رهبری خوش‌پوش باشد. وی اغلب اوقات در یك لباس سافاری خاكی‌رنگ ساده، عینك دودی درشت، كفش‌هایی با پاشنه 5 اینچی كه او را كمی قد بلند نشان ‌‌دهد، دیده می‌شود. برای تكمیل تیپ بدش، لباس‌هایی كه چند سایز كوچك‌تر از لباس‌های معمول خود می‌پوشد كه شكم برآمده او را نمایان‌تر می‌كند.

ولادیمیر پوتین: به نظر می‌رسد كه نخست‌وزیر سینه‌ستبر روسیه در حال فعالیت‌هایی نظیر اسب‌سواری، ماهیگیری یا شكار حیوانات خطرناك،‌ نمی‌تواند پوشیدن پیراهن را تحمل كند. برای همین در بیشتر عكس‌های غیررسمی‌اش او تن پوشی ندارد!

معمر قذافی: نه همراه بردن شترهایش در سفرهای اروپایی و نه یوزپلنگانی كه در خانه‌اش نگهداری می‌كند كه هیچ چیزی به اندازه لباس‌های رنگارنگ قذافی نتوانسته او را مشهور كند. قذافی اغلب در پارچه شال مانند رنگین ابریشمی آویخته به خود با لباس بادیه‌نشین‌ها و پوست حیوانات كه به نشانه تبعیت وی از رسوم قدیمی آفریقایی‌اش است،‌ دیده می‌شود.

اوا مورالس: به لباسش ژاكت نگویید. اسمش در واقع چومپاست، یك پلیور دست بافت و سنتی كه از پشم شتر آمریكایی بافته شده‌است. این پشم توسط مردم بومی بولیوی تهیه می‌شود و اوا مورالس هم از آن استفاده می‌كند. رئیس‌جمهور بولیوی آشكارا علاقه‌ای به پوشیدن كت و شلوار ندارد.

فیدل كاسترو: فیدل كاسترو طرفدار مارك آدیداس است. ظاهرا این رهبر 80 ساله كه از مشتریان پروپاقرص لباس نظامی بود، اكنون به لباس‌های گرم‌كن كه توسط یك شركت آلمانی لوازم ورزشی تولید می‌شود، ‌علاقه‌مند شده‌ است.

هوگو چاوز: از اواخر دهه 1810 1800 رنگ قرمز نماد نبرد طبقات اجتماعی بوده است. ونزوئلای به رهبری هوگو چاوز هم با استفاده از آن به عنوان ركن اصلی تمام حضورهای سیاسی‌اش و همچنین لباسی كه به تن می‌كند، این سنت را زنده نگه ‌داشته‌ است. این رنگ را همیشه به نحوی حفظ كرده است تا نشان دهد كه چاوز و ونزوئلا با قدرت در سنگر سوسیالیسم حضور دارند.