نازوب

عکس نوشته و شعرهای نو زمستانی برفی و احساسی با ژست های رمانتیک

 ❄💕☔

ننه سرما قدمت مبارک

زیبایی هایت را عزیز میداریم،

برایمان دعا کن چرخ روزگارمان

در حضور تو، به گرمای خورشید

به سلامتی و خیر بگردد

و برف شادی به دل همه ببارد

 زمستان مبارک

دونه های برف از آسمون فقط برای دیدن چشمات پایین میان
اما پاشونو که به زمین میزارن فدای مهربونیهات میشن

مثل بارون با صفایی
مثل برف سفید و ماهی مثل گل خوشبو و زیبا
مثل خون تو قلبمی چه بخواهی، چه نخواهی
تو عزیز دلمی

هر وقت تونستی برف رو سیاه کنی، کلاغ را سفید، هروقت تونستی آتش را ببوسی، در آب نفس عمیق بکشی
هروقت تونستی اشک سنگ رو ببینی، شادیه غم را ببینی، اون موقع من تو را فراموش خواهم کرد!…

برف می آید …

در گوش دانه های برف نام تو را زمزمه خواهم کرد

تا برف از شوق حضورت بهار را لمس کند

زمستان مبارک

کاش می شد غم دلها را نگاشت
کاش می شد ماه را صفحهً دل کرد وز خوبی و بدی در آن نگاشت
کاش می شد اشکها را بوسید و گل یاد و بوئید
کاش می شد به قناری فهماند
که زمستان زیباست

دوتا آدم برفی که میونشون یه رود بود
عاشق هم می شن اونا از عشق هم آب می شن
به امید این که یه روزی توی رودخونه به هم برسن

برف بارید و خدا پاکی خود را به زمین هدیه کرد. زمین مغرور شد که سفید است
پاک است چون دل خدا… و خدا با آفتابی، اشتباه زمین را به وی گوشزد کرد

وقتی زمستان آمد

از گل نشانه ای نیست
بلبل ها را از سرما 

بر لب ترانه ای نیست
زمستان‌ آمده باز

کرده پرپر گلها را
برگ زرد درختان 

نشان دهد سرما را

ای بچه های گلرو 

آمد فصل زمستان
برف و باران دوباره

می بارد از آسمان
ما بچه ها همیشه

با آنکه پرخروشیم
شال و کلاه خود را 

فصل سرما می پوشیم

سوزی که برف داره، بارون نداره

معرفتی که تو داری، هیچ کــس نداره

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت نمی آرد
و برف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد
چگونه بگذرم از عشق، از دلبستگی هایم
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم

زمستان بهانه است برف از آسمون خسته می شه
پاییز بهانه است برگ از درخت خسته می شه
اس ام اس بهانه است دلم برات تنگ می شه

دستم به دامانت در این آغاز فصل سرد
آخر سکوت تو غزل را می کشد برگرد
آوار غم بر شانه های شهر را بنگر
شعری بخوان آرامشی پیدا کند این درد

کاش میشد بر جدایی خشم کرد

شاخه های نسترن را با تواضع پخش کرد

کاش میشد خانه ای از مهر ساخت

مهربانی را در آن سرمشق کرد

ساقی در این هوای سرد زمستان
ساغر می را مکن دریغ ز مستان
سردی دی را نظاره‌کن که به مجمر
همچو یخ افسرده‌گشته آتش سوزان
شعلهٔ آتش جدا نگشته ز آتش
طعنه زند از تری به قطره ی باران
خون به‌عروق آن‌چنان فسرده‌ که‌ گویی
شاخ بقم رسته است از رگ شریان

تا وقتی تو هستی که دستانم را بگیری

آرزو می کنم هر روز زمین بخورم

کاش تابستونها هم برفی بود

مثــل زمستــان، لرزش گـرم بخـاری را
مثـــل کویــــر خشک، باران بهـــاری را
مثـــل هـــــوای بی قــــرار اول پاییــــز
من دوست دارم پای عشقت بیقراری را

وقتی می رفتی بهار بود، تابستان نیامدی پاییز شد

پاییز که نیامدی پاییز ماند!

زمستان که نیایی باز پاییز می ماند

تو رو خدا فصل ها رو به هم نریز!!

زمستان خسته شد از بی بهاری
دلم سخت میتپد از بی قراری
دو چشمم دوخته شد بر جاده سرد
چقدر تلخ است این چشم انتظاری

گل یخ زمستان تو هستم

اسیر ناز چشمان تو هستم

مرا پرپر مکن ای جانم ای دوست

که من مشتاق دیدار تو هستم

چه سخاوتمند است پاییز
که شکوه بلندترین شبش را
عاشقانه پیشکش تولد زمستان کرد
زمستانتان سفید و سلامت

زمستون و روزای برفیش واسم سرد نیستن

تا وقتی که خاطرات گرمت همرامه

امروز …
شکوفه داده دلم
در هوای دیدن تو
اگرچه فصل زمستان رسیده در تقویم

سرد یا گرم بودن هوا،
بیشتر از اینکه به فصل ربط داشته باشد،
به یک عضو بدن مربوط است “قلب”…
میشود توی سرمای زمستان، زیر برف هایی که سفید پوش کردند زمین را راه بروی،
ولی همانجا، قلبت
دلگرم بودنِ یک آشنا باشد…
میشود توی چله ی تابستان،
توی گرمای وسطِ مرداد ماه،
توی قلبت از شنیدن یک حرف هایی، از به یاد آوردن یک کارهایی،
شب چله به پا شود…
میشود توی سوز اول پاییز، همانجا که صدای باد و صدای خش خش برگ گوشِ دلت را نوازش میدهد،
حسی مثلِ وزش بادِ بهاری، همانقدر لطیف
همانقدر خوش عطر و بو،
ته دلت را، همانجا که خانه ی کسی است را قلقلک دهد…
میشود توی نم نم باران بهاری،
دلتنگی غروب های جمعه های پاییزی هجوم بیاورد
به سرت، به قلب، به تنت و مثل بیدِ بلرزی به خودت…
گرما و سرما فقط بستگی به یک چیز دارد
همینجا، درست تویِ قلبت

زمستون پیش رو، براتون آرزو دارم

که برف و بارونش فقط برای

شستن غمهاتون باشه

عمرتون بلند

آرزوهاتون دست یافتنی

لبتون خندون، دلتون شاد

زمستان مبارک

الا ای برف!
چه می ‏باری بر این دنیای ناپاکی؟
بر این دنیا که هر جایش
رد پا از خبیثی است
مبار ای برف!
تو روح آسمان همراه خود داری
تو پیوندی میان عشق و پروازی
تو را حیف است باریدن به ایوان سیاهی‏ها
تو که فصل سپیدی را سرآغازی
مبار ای برف!

خیره به زمین میشوم با نقاشی برف، برف دارد هر آنچه خورشید می بیند! این است رمز آفرینش! ساده اما پرمفهوم… .