موش کور که عمدتا چشمانی بسیار ریز و پوشیده دارد اما فرای از کوری و ندیدن است. تنها بخاطر نقطه ای و مخفی بودن چشمهای ریز به موش کور معروف است.
این گونه جاندار در زیر زمین زندگی می کند در تاریکی مطلق در دل خاک! موش کور گاهی در دل باغ و باعچه تپه خاکی درست می کند که در زیر این کوه محل زندگی اش را ساخته است.
موش کور با پاهای قوی باسرعت زیاد زمین را تا یک متر گود می کند و دالان های باریکی به اندازه جثه ی خودش حفر می کند. این تونل های باریک محققان كانادایی را به فکر فرو برد که چطور این پستاندار در دل زمین نفس می کشد و نمی میرد.
آنها دریافتند که گلبولهای قرمز خون موش كور به این جاندار امكان می دهند زمانی كه در زیرزمین قرار دارند هوای مرده ای را كه از تنفس اكسیژن محیط به وجود آمده دوباره تنفس كنند.
در واقع گلبولهای قرمز خون این گونه موش از نظر ژنتیكی به گونه ای تكامل یافته اند تا بتوانند دی اكسید كربن اضافی با خود حمل كنند!
پروتئین هموگلوبین در گلبول قرمز خون علاوه بر انتقال اكسیژن به سرتاسر بدن، دی اكسید كربن را نیز به ششها انتقال می دهد.
در موش كور گنجایش حمل دی اكسیدكربن این پروتئین نسبت به حد معمول بسیار بیشتر است و به این شكل به جاندار امكان می دهد در محیط بسته ای كه از مقادیر زیادی دی اكسید كربن برخوردار است، زنده بماند.
موشهای كور معمولا در محیط هایی به سر می برند كه سطح اكسیژن به شدت پایین و سطح دی اكسیدكربن بسیار بالا است.
این محققان امیدوارند كشف توانایی هموگلوبین موشهای كور شرقی برای حمل مقادیر زیادتری از دی اكسیدكربن بتواند در آینده منجر به ساخت خون مصنوعی انسان با ویژگی ها و توانایی های خاص تری شود.
عمر بیشتر موش کورها کمتر از 3 سال است، اما برخی از آنها می توانند تا 6 سال عمر کنند. موشها طعمه ی لذیذی برای جغدها، روباهها، گربهها، موشها، راسوها، گورکنها و سگها هستند.
بعضی از آنها بر اثر تصادف با خودروها کشته میشوند. و همچنین انسانهای زیادی آنها را به عنوان آفات کشاورزی از بین میبرند.
غذای موشها، حشره ها، گوشت و گیاهان است. آنها جانورانی کاملاً زیرزمینی هستند و از جانوران بیمهره کوچک که در زیرزمین زندگی میکنند مانند کرمهای خاکی، هزارپا، مورچه، حلزون، سوسک و حشرات تغذیه میکنند، و ممکن است گاهی موشهای کوچک را در هم ورودی سوراخ خانه ی خود صید کند که چه شب پر ضیافتی دارند!